Wish

Dear Xandro Emotero,

Ganun yata talaga sa Pilipinas, may tae sa mga parke pero gaya nga ng sinulat mo, at least hindi natin nilalagay sa nursing homes ang mga magulang natin. Sabi ng horoscope sa binabasa kong tabloid kanina, wala namang perpektong lugar. Ang magagawa lang natin ay hanapin ang lugar na mamahalin natin sa kabila ng mga imperfections nito. Parang pag-ibig.

Akala ko ba hindi muna natin pag-uusapan sina Marie at May hanggat hindi ka pa nakakabalik dito. Tingnan mo yan, nahahawa na tuloy ako sa pagiging emotero mo.

Buti pa ikuwento ko na lang ang joke na sinabi sa akin nung isang drayber na nakakuwentuhan ko habang nag-aabang ng pasahero sa Quezon Ave.

Noong unang panahon raw, may isang matandang lalaki na may espesyal na kapangyarihan. Kaya niya raw tuparin ang anumang wish. Si LA Lopez daw, nagpunta sa kanya at nag-wish na sana makagawa siya ng hit single na babago sa buhay ng lahat. Pinuntahan rin siya si Aling Dionisia at nag-wish na sana ay sumikat at maging matagumpay na endorser ng feeds para sa baboy. Si Maricar Reyes? Nagpunta rin siya para makilala bilang isang mahusay na aktres. Basta, lahat daw ng nagpupunta sa matandang lalaking ito ay natutupad ang wish.

Ang problema lang, mahirap hanapin ang tambayan ng matandang lalaking ito. Kailangan mong tumawid ng pitong ilog at umakyat ng pitong bundok para makita siya. Hindi naman siya puwedeng i-text kasi hindi raw nagdala ng charger yung matanda at matagal nang naubusan ng batt ang cellphone niya. Bukod pa dito, isang wish lang ang kaya niyang tuparin sa isang taon kaya maraming nag-uunahan sa paghanap sa kanya. Meron nga daw isang kaso na may magwi-wish na sana kaya lang biglang tinusok ng karayom sa pusod nung susunod sa kanya. Ayun, nag-fountain ang dugo at tuluyan nang namatay. Ang point dito e mahirap talagang mag-wish dun sa matandang lalaki.

Tapos isang araw, nabalitaan ni Xandro ang tungkol sa matandang lalaki. Hindi ikaw yung Xandro na ito ha, kapangalan mo lang. Yun ang pangalan na ibinigay nung nagkuwento sa akin nito. Sabi ni Xandro, hindi ko kailangan ng yaman. Hindi ko kailangan ng kasikatan. Hindi ko kailangan ng kapangyarihan. Ang gusto ko lang ay malaman ang tunay na kahulugan ng buhay. Sa tulong ng matandang lalaking yun, aalamin ko ito at ipapaalam ko sa maraming tao. Tapos kinanta ni Xandro yung Imagine, yung kanta ni John Lennon. Kinanta niya nang buong puso kahit walang nakikinig. (play mo ito habang binabasa yung mga susunod na part)

Kinabukasan, matapos magpaalam sa kanyang mga kaibigan at mahal sa buhay, sinimulan ni Xandro ang kanyang mahabang paglalakbay.

Tinawid niya ang pitong ilog, at inakyat niya ang pitong bundok. Nakipagpambuno siya sa limang oso at walong buwaya, at naglagay ng maraming Off lotion para hindi makagat ng lamok na may dengue. Kumain siya ng masustansiya para hindi magkasakit, at gumamit siya ng po at opo sa lahat ng nakasalubong niya bilang tanda ng paggalang. Basta, ibinigay niya ang lahat ng kanyang makakaya. Kailanman ay hindi siya sumuko dahil alam niyang mahalaga ang kanyang ipinaglalaban.

Sa wakas ay nahanap niya ang tambayan ng matandang lalaki. Nakatingin ito sa lupa, at mukhang malalim ang iniisip. Hindi sigurado si Xandro pero parang kamukha ng matandang lalaki si Renato Corona.

Kayo po ba ang matandang lalaki na may kapangyarihang tumupad ng mga wish? Sabi ni Xandro. Ako nga, sabi ng matandang lalaki. Lahat ng wish kaya kong tuparin. Pero bawal ang mag-wish ng additional na 100 million na wish. Isang wish lang talaga ang puwede, dagdag ng matandang lalaki.

Meron na po bang nakapag-wish sa inyo ngayong taon? sabi ni Xandro. Siyempre kailangan niyang siguruhin na hindi nasayang ang kanyang pagpunta.

Wala pa, sagot ng matandang lalaki. Kung gayon ay gusto ko po sanang mag-wish, sabik na tugon ni Xandro. Gusto ko sanang ibigay niyo sa akin ang pinakamahalagang aral sa mundo. Ang aral na puwede kong ibahagi sa ibang tao, aral na pagkatapos nilang marinig ay magbabago ang buhay nilang lahat, sabi pa ni Xandro, halos maluha-luha. Tapos sinimulan niyang awitin ang Imagine ni John Lennon

Magaling ka palang kumanta, sabi ng matandang lalaki pagkatapos umawit ni Xandro. Salamat po, sabi ni Xandro. Ipagkakaloob na po ba ninyo sa akin ang aking wish?

May hinihingi muna akong kapalit bago ko tuparin ang isang wish. Nakikita ko namang handa kang gawin ang kahit ano para lang makuha ang iyong kailangan, sabi ng matandang lalaki.

Ano po ang kapalit na gusto ninyo? tanong ni Xandro. Alam niyang handa siyang ibigay ang kahit ano para makamit ang pandaigdigang kapayapaan.

Naghubad ng pantalon ang matandang lalaki. Lumantad kay Xandro ang pinakamalaking titing nakita niya sa buong buhay niya, kasama na ang mga porn na napanood niya sa internet. Kahit hentai ay walang ipapalag sa titi na ito.

Lumapit ka, sabi ng matandang lalaki. Hubarin mo ang pantalon mo at tumuwad ka banda dito, dagdag ng lalaki paglapit niya. Kumapit ka nang mabuti. Masakit ito.

Malapit nang magdilim nang bumalik ang malay ni Xandro. Nakahiga siya sa mga natuyong dahon sa sahig ng gubat, at nakaakbay sa kanya ang matandang lalaki. May nakasinding sigarilyo sa kabila niyang kamay.

Matapos ang malalim na paghitit at pagbuga, tumingin sa kanya ang matandang lalaki. Ilang taon ka na? tanong nito. Trenta y siyete po, sagot ni Xandro habang tinitiis ang nararamdamang kirot sa kanyang likuran.

Trenta y siyete? sabi ng matandang lalaki. Trenta y siyete ka na, naniniwala ka pa sa mga wish wish na yan?


Wasak di ba,


Delfin



P.S.

Kung iisipin mo, natupad naman ang wish ni Xandro di ba. May natutuhan siyang napakahalagang aral.

Pendle Hill

Dear Delfin,

Tawa ko nang tawa sa kuwento mong chinupa ka ng pasahero mo. Hahaha. Ikukuwento ko nga sana kay ate nang magtawagan kami pero sigurado kong hindi siya matatawa. Kaya sinarili ko na lang ang pagtawa. Ano kumusta na? Mabuti naman at medyo nagagamay mo na ang buhay diyan sa Maynila. Alam ko, kayang-kaya mo yan.

Ako heto naiinip kase dalawang linggo na kaming walang trabaho. Panay kase ang ulan. E komo nga outdoors painting kami, kapag umuulan, wala ring trabaho. At no work, no pay. Kaya na-delay din ang padala ko ng pera kina inay. Hay, sana makahanap na ko ng trabahong matino. Yung pasok sa kurso ko. Nakakapagtaka na sa sobrang laki nitong Sydney, wala man lang mapaglagyan ang isang network adminsitrator na tulad ko.

Kanina nang medyo tumila ang ulan at sumikat ang araw, naglakad-lakad ako. napadpad ako sa park diyan sa may Pendle Hill. Napakalinis ng mga park dito tol, hindi katulad diyan sa atin na puro tae ng aso. At buti kung aso lang, pati tao, tumatae kung saan-saan. Dito ang linis ng park. Pinigilan ko nga lang ang sarili kong wag magpagulong-gulong sa damuhan. Walang katao-tao sa park, ako lang mag-isa. Dito kapag weekday, wala kang makikitang nakatambay, lahat nagtatrabaho. Di tulad diyan sa atin na sa lahat ng oras sa anumang araw, maraming mga taong pagala-gala. Hay, ang pagkakaiba nga naman ng first world sa third world.

Kaya lang, naalala ko na naman si Marie at si May. Di ko maiwasang hindi ma-imagine na nakaupo kami ni Marie sa bench at masayang pinapanood si May na tumatakbo-takbo at nagpapagulong-gulong sa damuhan, at naglalaro sa playground, at pagkatapos, papakainin namin yung mga kalapati sa park. Di ko maiwasang di maiyak, tol. Ang sakit talaga. Kaya ayokong nababakante, mas gusto kong laging may ginagawa. Kase kapag ganitong walang trabaho, lagi ko silang naaalala.

O siya, dito na lang muna. Ayoko na munang mag-isip.

Xandro


ps. magbaon ka lagi ng condom.

Whitney Houston

Xandro my friend,

Alam mo bang patay na si Whitney Houston? Yung kumanta ng I believe the children are the future tsaka And I will always love you? Basta, yung sikat na singer. Patay na siya.

Yun yung sabi sa akin ng isa kong pasahero nung isang araw. Ang nangyari, pinara niya ako sa bandang Kalayaan Makati, malapit sa call center dun. Pagkasakay niya sabi niya ihatid ko raw siya sa Maginhawa St. sa UP Village. Sabi ko walang problema.

Tahimik lang siya, tapos tingin nang tingin sa malayo. Medyo chicks siya, pero nahiya akong kausapin kasi mukhang suplada. Mukha pang may pinoproblema kaya naisip kong baka barahin lang ako.

Tapos pagdating namin sa may bandang Guadalupe, bigla siyang umiyak. Hindi ito yung tahimik na iyak, ha, iba ito sa iyak ni Judy Ann na tumutulo ang luha sabay umuuga ang balikat. Todo iyak na parang wala nang bukas ang ginawa niya. Nag-alala ako kasi baka madehydrate siya sa dami ng pinapatulo niyang luha. Sabi ko, Miss okey ka lang? Sabi niya, tangina mo, mukha ba akong okey?

E di tumahimik na lang ako at nagmaneho. Maya-maya, bigla siyang nagsalita. Patay na si Whitney Houston, sabi niya. Putanginang yan, patay na si Whitney Houston, habol niya. Sabi ko di ba singer yun mam? Yung negra yun di ba? Sabi niya oo, yun nga. Patay na siya.

Di ko nagets. Hindi naman siya negra, kaya malabong kamag-anak niya yung Whitney Houston. Sabihin na nating fan talaga siya ni Whitney. E ano naman ngayon. Bakit ka magngangangawa sa taxi kung namatay ang paborito mong singer? Bakit hindi ka na lang muna umuwi, tapos pagdating mo sa bahay patugtugin mo yung mga kanta ng paborito mong singer, saka ka umiyak. Hindi yung mumurahin mo pa yung taxi driver na walang kamalay-malay.

Tapos may tinawagan siya. Boyfriend niya yata, san daw ba siya nagkulang, bakit daw siya ipinagpalit sa iba, putangina niyong mga lalake, pare-pareho lang kayong lahat. Na-stress ako kaya binuksan ko nang mahina ang radyo.

E saktong pinapatugtog ang kanta ni Whitney Houston. And ay...yiyay...will olways lab yuuuuuuu sabi ng radyo. Tapos na yung tawag ng babae. Nakatingin siya uli sa malayo. Umiiyak uli siya pero hindi na maingay.

Medyo steady na siya pagkanan namin sa Kamias. Tinali niya ang buhok niya, inayos niya yung suot niyang blouse at nagsimula siyang mag-makeup. Tapos nung malapit na kami sa Maginhawa, kinausap niya ako. Kuya, sori, sabi niya. Sabi ko okey lang yun, mukhang may pinoproblema ka e. Sabi niya hindi kuya, sori talaga. Sori kasi nakalimutan kong ibalik sa bag ko yung wallet ko. Nagmamadali kasi akong umalis kanina sa opisina.

Sabi ko may pera ka naman siguro sa bahay niyo? Paano ang metro? Sabi niya pakitabi na lang daw muna sa gilid, tapos patayin ko daw muna ang makina ng taxi. Di ko naintindihan pero ginawa ko. May naalala akong balita tungkol sa isang taxi driver na naholdap.

Tapos ipinatong niya ang kamay niya sa bandang zipper ng pantalon ko. Kung puwede sana ganito na lang ang bayad ko, sabi niya habang binubuksan ang zipper ko. Tapos dinukot niya ang titi ko. Saka niya isinubo.


Tangina. Hindi ko man lang natanong yung pangalan ng babae. Lagi nga akong dumadaan sa Maginhawa tsaka sa Kalayaan ngayon, umaasang makikita ko uli siya. Pero hindi ko natsatsambahan e.


Nagbabate,

Delfin


P.S. Saka na ako sasagot sa mga sinulat mo. Gusto ko lang maikuwento to kasi wala akong ibang makuwentuhan dito.

Lane Cove

Dear Delfin,

Kumusta ang pagtataxi mo diyan sa Maynila? Ipagdarasal ko na sana wag kang mabiktima ng mga holdaper at kotong cops nang sa gayon ay maging maayos naman ang hanapbuhay mo. Kahapon dumaan ako sa internet cafe sa may malapit sa bus stop na inaabangan ko. Nagcheck ako ng facebook at di kita mahanap. Malamang nag-deactivates ka na naman ng account mo, siguro may pinagtataguan ka na namang babae. Hay naku, ayoko na magsermon, basta binalaan na kita tungkol diyan.

Nang matapos naming pinturahan yung hotel sa Parramatta, nursing home naman ang sunod naming kontrata. Dito sa Lane Cove. Ang ganda sa labas kase malaking mansion yung itsura, at may malawak na garden. Marami ring puno. Yung nursing home na ito ang pinakahuling hinihintuan ng bus na sinasakyan ko. Sobrang layo nito mula sa tinitirhan ko. 45 minutes sa train at 30 minutes sa bus. Kaya ang aga kong gumigising para hindi ma-late.

Napakaganda nga ng nursing home kung titingnan mo sa labas. Pero pag pumasok ka na sa loob, sobrang deppressing. At iba yung amoy. Hindi lang siya amoy tae tol. Mas higit pa. Parang na-iimagine ko na ganito ang amoy ng kawalang pag-asa. Kahit kung tutuusin, nangingibabaw ang amoy ng lysol at antiseptic, yung generic na amoy ng clinic. Pero sa ilalim ng amoy, mapapansin mo yung alingasaw ng kamatayan.

Nakakaawa yung mga matatandang nakatira dito. Parang naghihintay na lang sila kung kelan sila tatawid sa kabilang yugto ng buhay. May mga pinoy na caregiver na nakakakwentuhan ko kapag lunch break. Sabi nila, karamihan daw ng matatandang nandito, dinadalaw lang ng mga kamag-anak kung may papipirmahang cheke, o kung ibebenta na yung mga ari-arian nila sa labas. Matapos nilang palakihin ang mga anak nila, ngayong matatanda na sila, itatambak na lang sila dito sa nursing home, kasama ng ibang mga ulyanin, at pagsisilbihan ng mga bayarang empleyado, habang hinihintay nila ang huling hugot ng hininga.

Naisip ko tuloy, buti na lang, sa kultura natin diyan sa Pilipinas, hindi uso sa atin ang mga nursing home. Tayo mismong mga anak ang nag-aalaga sa mga magulang natin kapag tumanda sila. Ako, ayokong pagtanda ko, ilagak ako ng magiging anak ko sa ganitong lugar. Kunsabagay, kung hindi man ako magka-anak na, sigurado namang di ako pababayaan nina ate at ng mga pamangkin ko.

Nag-attach nga pala ko ng mga picture dito, kuha mula sa cellphone ko.

O siya, dito muna. Mag-ingat ka sa pagmamaneho.

Nagmamahal,

Xandro

sa bus stop

estatwa sa may bus stop

bus na sinasakyan ko

nursing home sa lane cove

balustrade na pinipinturahan ko

tray at roller

ang mala-higanteng boom lift

kuha mula sa boom lift

lunch time

garden

second floor balustrade

garden

matapos mapinturahan ang balustrade at mga columns

entrance