Pendle Hill

Dear Delfin,

Tawa ko nang tawa sa kuwento mong chinupa ka ng pasahero mo. Hahaha. Ikukuwento ko nga sana kay ate nang magtawagan kami pero sigurado kong hindi siya matatawa. Kaya sinarili ko na lang ang pagtawa. Ano kumusta na? Mabuti naman at medyo nagagamay mo na ang buhay diyan sa Maynila. Alam ko, kayang-kaya mo yan.

Ako heto naiinip kase dalawang linggo na kaming walang trabaho. Panay kase ang ulan. E komo nga outdoors painting kami, kapag umuulan, wala ring trabaho. At no work, no pay. Kaya na-delay din ang padala ko ng pera kina inay. Hay, sana makahanap na ko ng trabahong matino. Yung pasok sa kurso ko. Nakakapagtaka na sa sobrang laki nitong Sydney, wala man lang mapaglagyan ang isang network adminsitrator na tulad ko.

Kanina nang medyo tumila ang ulan at sumikat ang araw, naglakad-lakad ako. napadpad ako sa park diyan sa may Pendle Hill. Napakalinis ng mga park dito tol, hindi katulad diyan sa atin na puro tae ng aso. At buti kung aso lang, pati tao, tumatae kung saan-saan. Dito ang linis ng park. Pinigilan ko nga lang ang sarili kong wag magpagulong-gulong sa damuhan. Walang katao-tao sa park, ako lang mag-isa. Dito kapag weekday, wala kang makikitang nakatambay, lahat nagtatrabaho. Di tulad diyan sa atin na sa lahat ng oras sa anumang araw, maraming mga taong pagala-gala. Hay, ang pagkakaiba nga naman ng first world sa third world.

Kaya lang, naalala ko na naman si Marie at si May. Di ko maiwasang hindi ma-imagine na nakaupo kami ni Marie sa bench at masayang pinapanood si May na tumatakbo-takbo at nagpapagulong-gulong sa damuhan, at naglalaro sa playground, at pagkatapos, papakainin namin yung mga kalapati sa park. Di ko maiwasang di maiyak, tol. Ang sakit talaga. Kaya ayokong nababakante, mas gusto kong laging may ginagawa. Kase kapag ganitong walang trabaho, lagi ko silang naaalala.

O siya, dito na lang muna. Ayoko na munang mag-isip.

Xandro


ps. magbaon ka lagi ng condom.