Whitney Houston

Xandro my friend,

Alam mo bang patay na si Whitney Houston? Yung kumanta ng I believe the children are the future tsaka And I will always love you? Basta, yung sikat na singer. Patay na siya.

Yun yung sabi sa akin ng isa kong pasahero nung isang araw. Ang nangyari, pinara niya ako sa bandang Kalayaan Makati, malapit sa call center dun. Pagkasakay niya sabi niya ihatid ko raw siya sa Maginhawa St. sa UP Village. Sabi ko walang problema.

Tahimik lang siya, tapos tingin nang tingin sa malayo. Medyo chicks siya, pero nahiya akong kausapin kasi mukhang suplada. Mukha pang may pinoproblema kaya naisip kong baka barahin lang ako.

Tapos pagdating namin sa may bandang Guadalupe, bigla siyang umiyak. Hindi ito yung tahimik na iyak, ha, iba ito sa iyak ni Judy Ann na tumutulo ang luha sabay umuuga ang balikat. Todo iyak na parang wala nang bukas ang ginawa niya. Nag-alala ako kasi baka madehydrate siya sa dami ng pinapatulo niyang luha. Sabi ko, Miss okey ka lang? Sabi niya, tangina mo, mukha ba akong okey?

E di tumahimik na lang ako at nagmaneho. Maya-maya, bigla siyang nagsalita. Patay na si Whitney Houston, sabi niya. Putanginang yan, patay na si Whitney Houston, habol niya. Sabi ko di ba singer yun mam? Yung negra yun di ba? Sabi niya oo, yun nga. Patay na siya.

Di ko nagets. Hindi naman siya negra, kaya malabong kamag-anak niya yung Whitney Houston. Sabihin na nating fan talaga siya ni Whitney. E ano naman ngayon. Bakit ka magngangangawa sa taxi kung namatay ang paborito mong singer? Bakit hindi ka na lang muna umuwi, tapos pagdating mo sa bahay patugtugin mo yung mga kanta ng paborito mong singer, saka ka umiyak. Hindi yung mumurahin mo pa yung taxi driver na walang kamalay-malay.

Tapos may tinawagan siya. Boyfriend niya yata, san daw ba siya nagkulang, bakit daw siya ipinagpalit sa iba, putangina niyong mga lalake, pare-pareho lang kayong lahat. Na-stress ako kaya binuksan ko nang mahina ang radyo.

E saktong pinapatugtog ang kanta ni Whitney Houston. And ay...yiyay...will olways lab yuuuuuuu sabi ng radyo. Tapos na yung tawag ng babae. Nakatingin siya uli sa malayo. Umiiyak uli siya pero hindi na maingay.

Medyo steady na siya pagkanan namin sa Kamias. Tinali niya ang buhok niya, inayos niya yung suot niyang blouse at nagsimula siyang mag-makeup. Tapos nung malapit na kami sa Maginhawa, kinausap niya ako. Kuya, sori, sabi niya. Sabi ko okey lang yun, mukhang may pinoproblema ka e. Sabi niya hindi kuya, sori talaga. Sori kasi nakalimutan kong ibalik sa bag ko yung wallet ko. Nagmamadali kasi akong umalis kanina sa opisina.

Sabi ko may pera ka naman siguro sa bahay niyo? Paano ang metro? Sabi niya pakitabi na lang daw muna sa gilid, tapos patayin ko daw muna ang makina ng taxi. Di ko naintindihan pero ginawa ko. May naalala akong balita tungkol sa isang taxi driver na naholdap.

Tapos ipinatong niya ang kamay niya sa bandang zipper ng pantalon ko. Kung puwede sana ganito na lang ang bayad ko, sabi niya habang binubuksan ang zipper ko. Tapos dinukot niya ang titi ko. Saka niya isinubo.


Tangina. Hindi ko man lang natanong yung pangalan ng babae. Lagi nga akong dumadaan sa Maginhawa tsaka sa Kalayaan ngayon, umaasang makikita ko uli siya. Pero hindi ko natsatsambahan e.


Nagbabate,

Delfin


P.S. Saka na ako sasagot sa mga sinulat mo. Gusto ko lang maikuwento to kasi wala akong ibang makuwentuhan dito.